~Czy zmarli słyszą komplementy?~

              To dziś. Dziś mija okrągłe pół roku od śmierci Megan. Moja słodka Megan. Nie potrafiłam sobie wyobrazić jej powolutku gnijącego ciała. Nie mogłam. Po prostu była idealna. A idealność nie gnije. Ona po prostu albo jest na zawsze, albo znika.
               Powolutku uchyliłam drzwi ogromnej, starej szafy należącej do Meg. Tylko tutaj mogłam się odnaleźć. Poukładać wszystkie myśli, zszargane przez krwiożerczy świat. Czułam jej zapach- różę, która powoli odchodziła w zapomnienie. Z każdym dniem ten zapach bladł. Nikł w mieszance świata. Dawał mi do zrozumienia, że jej już nie ma- i nigdy nie będzie.
                Wyprostowałam się wychodząc z szafy. Pełno jej ubrań- w szczególności sukienek. Przepięknie w nich wyglądała, gdy tańczyła. Nie potrzebowała do tego muzyki. Cieszyła się życiem, zupełnie jakby przeczuwała, że niedługo odejdzie.
-Jutro możemy już nie żyć.
                 Cisza rozerwała mój szept oczekując jakichkolwiek emocji. Niestety. Nic nie znalazła. Uniosłam się pociągając za sobą jakąś sukienkę Megan. Losowałam. Otworzyłam jedno oko. Mina mi zrzedła. To była jej ulubiona sukienka. W niej poszła na pierwsze "spotkanie" z Malik'iem. W niej pierwszy raz się całowali. To właśnie tą sukienkę Zayn po raz pierwszy zdjął z Meg. Wiedziałam to. Ona mówiła mi o wszystkim, jestem tego pewna.
                  A teraz ja miałam ją założyć na uroczystość upamiętniającą. Nic bardziej okropnego. Westchnęłam cicho, a po chwili biała koronka oplotła moje ciało. Jezu, wyglądałam strasznie. Nie lubiłam bieli. Od prawie jedenastu nie mogłam jej znieść.
                  Spojrzałam w lustro. To ja powinnam być w grobie. Śmierć się pomyliła. To ja byłam wyblakła. Wyprana, pusta, niechciana. Westchnęłam przeciągle zmęczona życiem. Zerknęłam na zegar. Za pięć minut rozpocznie się uroczystość.
                  Imprezę czas zacząć.

                   Obserwowałam ludzi z pogardliwym wyrazem twarzy. Rozmawiali ze sobą ochoczo, nawet zdarzały się uśmiechy czy żarty.  Ciekawe czy Megan też jest do śmiechu? Zapewne ma niezły ubaw tam, kilka metrów pod ziemią, w śmierdzącej trumnie. O tak,po prostu "umiera ze śmiechu". Upiłam łyk z piersiówki, która należała kiedyś do mojego ojca.
-Skarbie zjedz coś, pewnie dzisiaj nic nie tknęłaś- szepnęła zachęcająco ciocia Frances.
-Od kilku dni nie jem- uśmiechnęłam się żałośnie.
-Effie!- aż się zachłysnęła.- Masz już prawie osiemnaście lat. Jesteś dojrzałą panną, a zachowujesz się jak rówieśniczka Ariel. Rozumiem, że strata Megan...
-Nie, Frances- pokręciłam głową.- Nic nie rozumiesz. Ona była moją jedyną rodziną!- syknęłam.-Była najważniejsza.
-Przesadzasz, kochanie... A ja?
                    Prychnęłam cichutko.
-Od sześciu lat nigdy sama z siebie nie zadzwoniłaś, aby zapytać jak się czujemy po śmierci rodziców. Nawet nie pojawiłaś się na moich urodzinach, które odbyły się miesiąc potem. Właściwie nikt nie przyszedł. Byłam tylko ja i Megan...- wzięłam kolejny łyk alkoholu.- Więc teraz nie udawaj, że jestem najważniejsza. Nigdy nie byłam.
                   Ciocia wstrzymała oddech. Jej oczy zionęły we mnie poczuciem winy. Miałam to gdzieś. Nagle kobieta uniosła dłoń i pogłaskała mnie po policzku. Wzdrygnęłam się. Nie lubiłam, gdy mnie dotykano.
-Effie proszę cię. Usiądź i zjedz z nami obiad. Zrób to dla niej. Dla Megan.
                    Westchnęłam. Zerknęłam na swoje ciało, na sukienkę. Boże, obrzydliwie w niej wyglądam. A potem się zgodziłam. Ociężałymi, skamieniałymi nogami stawiałam krok za krokiem ku potworom. Mojej rodzinie, rzecz jasna. Gdy usiadłam zapadła cisza. Zupełnie jakby bali się, że lada moment się rozpłaczę, albo rozpadnę. Poprawka. Ja już się rozpadłam.  Zagryzłam wargę. Megan wiedziałaby co zrobić. Od razu zaczęłaby rozmowę. Ale jej tu nie ma. Cholera jak boli.
-Więc, Effie- mąż Frances odchrząknął.- Jak się trzymasz?
                    Przewróciłam oczami w duchu. 1...2...3... Oddech. Nienawidzę gdy mnie o to pytają. "Jak się trzymasz?" "Jak się czujesz?"  Srak się czuję! Dzień za dniem kolejne cząstki mnie podążają do Megan. Rozpadam się powoli kawałek po kawałku, a oni tego nie widzą? Po prostu nie chcą widzieć. Lepiej myśleć, że problemu nie ma, niż podjąć się jego rozwiązaniu.
-Świetnie. Jestem sierotą, reszta rodziny o mnie zapomniała, a pół roku temu umarła moja siostra... Lepszego życia nie mogłabym mieć!- zaśmiałam się.
                    Wujek zacisnął usta w wąską linię rozumiejąc swój błąd. Ciocia spojrzała na mnie karcąco. Wzruszyłam ramionami. Miałam kłamać? Miałam powiedzieć, że jest idealnie? Nienawidzę kłamać, więc nie mogłam tego powiedzieć.
-Zawsze możesz z nami o tym porozmawiać...- westchnęła ciocia Frances biorąc łyk czerwonego wina.
-Nie, dziękuję. Mam Lucas'a.
-Malik'a? Jego brata?- wtrąciła babka Hellen.- Na pewno przejął po nim maniery. W końcu  są sierotami- prychnęła.
-Ja też jestem- syknęłam.
-Ale ty to co innego. Ciebie nie wychowywał kryminalista. Powinni tego złoczyńcę zamknąć od razu!- babka uniosła się, po czym zaczęła kaszleć.
-A wy znowu swoje...- przewróciłam oczyma.- Nie macie żadnych dowodów, że to Zayn zabił Megan. Równie dobrze moglibyście mnie o to osądzić- mąciłam widelcem w sałatce.
-Nie tym tonem, mło...- urwał dziadek, gdyż do pokoju weszła maleńka Ariel.
                    Dziewczynka nie przyszła sama. Tuż za nią wszedł on. Ubrany był w czarny garnitur maskujący wszystkie tatuaże, o których istnieniu pamiętałam doskonale. Swoim bursztynowym spojrzeniem omiótł stół i gości. Kilka kosmyków hebanowych włosów opadło na opalone czoło. Czułam jak pokój wypełnił zapach cynamonu. I ta aura... Czarna i ciężka jak noc.
-Mamusiu! Mamy kolejnego gościa!- uśmiechnęła się Ariel pokazując brak dwóch, górnych jedynek.
-Skarbie chodź do mnie- powiedziała Frances poważnym tonem wyciągając w kierunku córki dłoń.
                     Mała dziewczynka w podskokach udała się do mamy siadając na jej kolanach.
                     Ciotka coś do niej szepnęła, ale nie zwracałam uwagi co. Za bardzo skupiłam się na nim. Na jego nonszalanckiej postawie. Na dłoniach w kieszeniach... Był dalej takim, jakim go zapamiętałam. Taki sam. ZAYN MALIK. I martwi właśnie ożywają...
-Witaj, chłopcze- uśmiechnęła się niemrawo ciocia.- Usiądź z nami... Jak się czujesz? Minęło już pół roku od jej śmierci...
-A sprawca nadal nie został złapany- westchnął oskarżycielsko wujek.
                      Frances kopnęła go nogą pod stołem. Zakryłam twarz włosami chowając złośliwy uśmieszek. Należało mu się. Odchrząknęłam i zdecydowałam podnieść swój wzrok na rodzinę... I Zayn'a, który siedział naprzeciwko mnie.
                       Z zainteresowaniem wpatrywał się w krwiste wino. Badał jak cichuteńko odbija się od ścian naczynia. A potem jego wzrok spoczął na mnie. Momentalnie zaprzestał jakiegokolwiek ruchu. Poczułam jak krew zatrzymuje się w moich żyłach. On naprawdę był przerażający... Przerażająco przystojny. Oblizałam wargi. Skupiłam swoją uwagę na strzępkach rozmów...
-...naprawdę szkoda dziewczyny...
-...była taka cudowna...
-...mogłabym pomarzyć o takiej córce...
-...wielka strata...
                       Zagotowałam się. Dlaczego oni cały czas o mnie zapominają?! Przecież jeszcze tutaj jestem! JESZCZE żyję. Wbiłam widelec w spieczony kawałek kurczaka dalej wysłuchując ich gorzkich lamentów...
-...nigdy nie widziałam piękniejszej dziewczyny...
-...a jej niewinność biła na kilometry...
-...śmierć chyba pomyliła siostry...
                       Zamarłam. Szeroko otwartymi oczami spojrzałam kolejno po członkach rodziny. Wszyscy w milczeniu obserwowali mnie. Zayn również. Przyglądał mi się badawczo, a jego oczy nabrały złocistego koloru. Otarłam serwetką kąciki ust i z piskiem odsunęłam swoje krzesło od stołu. Ugryzłam język... Nie mogę pokazać im jak płaczę. Nie mogę pokazać, że mnie to zabolało. Ktokolwiek to powiedział.
-Przepraszam...
                        Zacisnęłam pięści i wycofałam się do kuchni. Oparłam się o blat i przetarłam oczy.
-Tylko mi tu kuźwa nie płacz, Effie- szepnęłam sama do siebie słysząc, że w pokoju obok znowu panuje gwar. Nie przejęli się mną ani trochę.
                        Wyszłam na taras. 1...2...3... Sięgnęłam do torebki. Szukałam papierosów, o których istnieniu wiedziałam tylko ja. Bo to były papierosy Megan. Nikt poza mną nie wiedział, że paliła. A teraz potrzebowałam przejąć ten nałóg. Położyłam dłoń na sercu sprawdzając czy jeszcze je mam. Nie sądziłam, że te słowa tak mocno mnie zranią. Że wychodzące z czyichś ust zabrzmią tak brutalnie.
                        Poczułam się jak intruz. Jestem intruzem. Intruzem, który potrzebuje zapalić.
-Tego szukasz?- głęboki głos przedarł się przez warstwy ciszy.
                        Obróciłam się napotykając jego obojętną twarz. Zerknęłam na paczkę papierosów. To były dokładnie te same papierosy, które kupowała Megan. Wzięłam jednego i zapaliłam.
-Skąd je masz, Malik?- zapytałam mrużąc oczy.
-Znalazłem obok twojego płaszcza- odparł stając bliżej mnie.
-A skąd wiedziałeś, że to akurat mój?- uniosłam brew.
-Był czarny. Więc wiadomo, że twój- przewrócił oczami.
-Och- wstrzymałam oddech.- Słyszałeś co o tobie mówili?
-Słyszałem- mruknął zaciskając dłonie na barierce.- Ale mam to gdzieś. Nie obchodzi mnie co myślą.
                         Chwila ciszy. Kilka wdechów. Bicie serc i trzepot rzęs.
-Tęsknisz za nią?- zapytałam wypuszczając siwy dym wolności.
-Tak. Trochę- uśmiechnął się tajemniczo.
-Co?
                          Obrócił się w moją stronę i kiwnął na sukienkę.
-Wyglądasz w niej o wiele lepiej niż Megan.
                          I nagle zabrakło mi powietrza.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                          Hej ♥
                          Zgodnie z obietnicą dodaję rozdział dzisiaj. Mam nadzieję, że wam się spodoba.
                          Dziękuję za podwojoną ilość komentarzy pod poprzednim postem :)
                         +Być może jutro pojawi się nowy rozdział na Paradise, ale jeszcze nie wiem.
                          10 komentarzy- kolejny rozdział w środę
                          Wesołych Świąt ♥