~Tęsknota nie boli~

               Tego dnia czułam się dziwnie radosna. Po raz pierwszy od bardzo dawna. Tęskniłam za tym. Nie lubiłam smutku. Za to smutek uwielbiał mnie. I nie chciał opuścić. Był bardzo zazdrosny o Lucasa. Bo Lucas był moim przyjacielem. Najlepszym. I jedynym. I sprawiał, że czułam się szczęśliwa.
               Przeszłam obok maleńkiego kościółka niedaleko cmentarza. To tutaj odbyła się ceremonia pogrzebowa. W tym kościele... Chłód otarł się o moje ciało, gdy niezdarnie wślizgnęłam się do środka budynku. Nie było nikogo. Wahałam się jeszcze przez moment, ale w końcu postanowiłam podejść bliżej.
               Z każdym krokiem twarze na obrazach wydawały się coraz bardziej zmartwione. W końcu z ciężkim sercem usiadłam w pierwszej ławce. W tym samym miejscu pół roku temu... Dość!
               Rozejrzałam się. Moje serce uderzało miarowo, spokojnie. Od tak dawna nie byłam w kościele. Nie potrafiłam, nie wiedziałam jak mam się zachować. Zacisnęłam dłonie w pięści. Uniosłam twarz zdobywając się na najboleśniejsze pytanie mojego życia.
-Dlaczego...- mój oddech był urwany, gdy wpatrywałam się w twarz ukrzyżowanej postaci.- Dlaczego mi ją zabraliście?
                Wstałam obracając się dookoła. Spoglądałam z winą na każdą napotkaną twarz. Nieważne czy obraz, czy rzeźba. Wszyscy byli winni.
-Dlaczego mi ją zabraliście?!- krzyknęłam.
                 Echo odbijało się od ścian powodując niemiłe uczucie zamknięcia. Oddychałam głęboko. Zaraz oszaleję. I właśnie wtedy zauważyłam coś dziwnego, przerażającego zarazem. Oni wszyscy płakali. Wszystkie twarze miały łzy na policzkach.
                 Wybiegłam z kościoła. Usiadłam na schodkach obejmując się ramionami. Miałam dzisiaj być szczęśliwa, do cholery! Zagryzłam wargę. Wyciągnęłam telefon z dżinsowej kieszeni.
-Effie?- moich uszu dobiegł lekko zachrypnięty głos.
-Cześć, Lucas... Wiesz... Mam pewien... Znaczy jeśli jesteś zajęty... Chodzi o to- jąkałam się nie mogąc dobrać słów.
-Jesteś w pobliżu?- przerwał mi. Wiedziałam, że się uśmiecha.
-Ja... Znaczy... Mhm- pokiwałam głową.
-Masz pięć minut, żeby do mnie przyjść. Jestem w garażu.
                  Wypuściłam powietrze. Dlatego nienawidzę rozmawiać przez telefon. Nigdy nie wiem co mam powiedzieć i kiedy się rozłączyć. Podniosłam się z kamiennych schodków. I ruszyłam prosto do mojego wybawcy.

                   Suche liście chrupały cicho pod stopami. Słońce ogrzewało bladą twarz, gdy nieudolnie starałam się zebrać ciemne włosy w jedno miejsce. Przechodząc przez podwórko dostrzegłam w jednym z okien jakąś postać. Nie... Dwie postacie.
                    Skupiając swój wzrok w tamtym miejscu nawet nie zauważyłam drzewa, które nagle wyrosło przede mną. Uderzyłam mocno. Syknęłam z bólu dotykając czoła. Kuźwa krwawię. Ja krwawię?! 1...2...3...
-Cześć, misiek- uśmiechnęłam się starając zasłonić włosami twarz.
                     Chłopak zerknął na mnie leżąc na podłodze pod pojazdem. Wysunął się odrzucając na bok śrubokręt. Wytarł dłonie w ścierkę i ją także niedbale odrzucił gdzieś na ziemię. Pot rozlepiał jego włosy w słodkie fale.
-Hallu, mała- przywitał się tak samo jak zawsze.- Co jest?- zmrużył oczy spoglądając na mnie badawczo.
-Co? Nic- nerwowo przeczesywałam włosy odsuwając się.
                     Lucas złapał mój nadgarstek i przyciągnął mnie w swoją stronę. Jednym ruchem odgarnął moje włosy odsłaniając zaróżowioną skórę na czole. Złośliwy uśmieszek pojawił się na jego wargach. Przymknęłam oczy.
-Nienawidzę cię- szepnęłam z uśmiechem.
-Tak, Ef. Ja też cię kocham- odparł.-  A teraz opowiedz wujkowi, jak to się stało...
                      Wyszliśmy z garażu.
-Przyznaj się w końcu, Ef. Co zrobiłaś?- skinął na moje czoło.
-Wyśmiejesz mnie.
-Oj nie przesadzaj- stęknął szturchając mnie.- Najwyżej troszeczkę.
                      Przewróciłam oczami i westchnęłam.
-Weszłam... w drzewo.
                      Lucas zatrzymał się. Patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. 1...2...3... Zgiął się w pół i wybuchł śmiechem. Zagryzłam wargę. Wiedziałam, że tak będzie.
-Już?- zapytałam znudzona.
-Poczekaj jeszcze chwilkę- wyprostował się.- Jak, Ef? Pytam się JAK?
-Normalnie. Stawiasz krok za krokiem i uderzasz o drzewo. Proste.
-Ach bo drzewo przecież jest tak maleńkie i go nie widać- oparł dłonie na biodrach.- I właśnie dlatego tak się o ciebie martwię. Jesteś tak niezdarna i delikatna, że zwykłe drzewo może cię skrzywdzić.
-Luc- westchnęłam.- Tak właściwie to wpatrywałam się w okna i... tam ktoś był. Dlatego się zagapiłam.
-Zayn. Zayn był- mruknął.
                      Poczułam gorzki smak w ustach. Ostatni raz widziałam go prawie dwa tygodnie temu na obiedzie upamiętniającym Megan. Moją słodką Megan. Samo jego imię wywoływało dziwne dreszcze. A wspomnienie spojrzenia budziło ucisk żołądka. I te słowa...
                      Wyglądasz w niej o wiele lepiej niż Megan.
                      O Matko. Czy siostra to słyszała? Mam nadzieję, że... Nie.
-Muszę ci tylko coś powiedzieć...- zatrzymał się przed schodami na piętro.
-Tak?
-Bo Zayn...
                       Za późno. Najpierw usłyszeliśmy dziewczęcy śmiech tłumiony przez głośne kroki. Potem moim oczom ukazała się schodząca na dół para. Drobna, niska dziewczyna o miedzianych włosach i brązowych oczach. Bardzo mi kogoś przypominała... Z wyglądu...
                       A za nią szedł wysoki chłopak. Czarne włosy, paleta złocistych odcieni brązów w oczach. Pełne usta i tak dobrze znane tatuaże. On półnagi, w szarych dresach luźno zwisających na biodrach. Ona w błękitnym, satynowym szlafroku.
                       On- Zayn. Ona- bezimienna, naiwna dziewczyna.
-Ma gościa- dokończył Lucas stojąc za mną.
                        Poczułam jak rośnie we mnie gniew. Nie tylko z powodu Megan, ale też... Z tego dziwnego uczucia kopiącego mój brzuch do upadłego. Dlaczego on to zrobił? Pół roku temu jego dziewczyna została zamordowana. Jego miłość... Jego... Jego serce...
-Ginnie skoczysz po dwa piwa?- Malik pochylił się i musnął ustami płatek jej ucha.
                         Dziewczyna zaśmiała się dźwięcznie i odeszła w podskokach za róg. Odprowadzałam ją zimnym spojrzeniem. Suka. Co? Nie, nie pomyślałam tak o niej! Suka do kwadratu. Uch...
-Witaj, Cukiereczku- Zayn uśmiechnął się.
                         Splotłam ręce na piersi, aby utrzymać swoje serce na miejscu.
-Mówiłeś coś Lucas?- zerknęłam na przyjaciela, który opierał się o szafę z lekkim rozbawieniem na twarzy.
-Oj, mała nie obrażaj się... Obiecuję, że następnym razem to ty będziesz ze mną schodziła- Malik uśmiechnął się, a pewność siebie biła od niego na kilometry.
-Uważaj na słowa, Zayn- momentalnie Lucas znalazł się tuż obok mnie z poważnym wyrazem twarzy.
-Wyluzuj Luki- puścił mi oko.- Jest twoja.
                          Obrócił się z zamiarem odejścia. Zacisnęłam pięści i zagryzłam wargę. Zebrałam w sobie ostatnie pokłady odwagi i zawołałam w jego stronę:
-Malik, wiesz kogo mi przypomina ta twoja pinda?- uśmiechnęłam się złośliwie, gdy brunet obrócił się w moją stronę.- Do złudzenia przypomina Megan...
                          Zayn zacisnął szczęki mrużąc oczy, które zaiskrzyły złotem.
-Co Malik? Tęsknisz za nią bardziej niż myślisz...
-Nie, Cukiereczku- zbliżył się owijając mnie gęstym szalem cynamonu.- Tęsknota nie boli.
-Kłamiesz- prychnęłam.
                          Odsunął się o krok. Może dwa.
-Spostrzegawcza. Lubię takie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                           Hej ♥
                           Tak więc mija już nam 3 rozdział. Mam nadzieję, że spodobał się wam. Co myślicie o Effie? Lubicie ją? A Zayn'a? Wiem, że to początek, ale może macie już jakieś przeczucia na rozwinięcie historii? Chętnie poczytam ♥
                           15 komentarzy= rozdział w niedzielę.
                            Do zobaczenia ♥