~Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki~

                      Huk uderzenia rozniósł się echem po całym domu.
                      Sylwetka chłopaka zastygła w bezruchu. Uniósł wzrok na popękaną ścianę. Głośno oddychał. Bardzo. Głośno.

-Lucas... Wszystko w porządku?- zagryzłam wargę czując nieprzyjemny chłód.

                       Milczenie pruło się między nami. Z bladej dłoni popłynęła krew. Zebrałam ostatnie pokłady odwagi i zrobiłam kilka kroków w jego stronę.

-Luc...

-Kilka godzin temu o mało nie zostałaś zgwałcona, a teraz pytasz czy u mnie w porządku?!- przerwał mi gwałtownie.

                       Uniosłam dłoń i zatkałam mu usta. Zamknęłam oczy. Niespodziewanie zaczęłam drżeć. Za późno. Wspomnienia wróciły. Łzy cisnęły się na piekącą skórę.

-Przepraszam- usłyszałam westchnienie, a po chwili objęły mnie ciepłe ramiona.

                        Wbiłam palce w jego plecy i przytrzymałam przy sobie jak najdłużej. Niepotrzebnie. Lucas nie miał zamiaru puścić.

-Przepraszam... Tak bardzo przejąłem się Lucy, że zapomniałem o tobie...- wahał się przez moment.- Boże, gdyby nie było tam Zayna... Cholera! Powinienem tam być... Zupełnie zawiodłem...

                         Wymruczał tyle prawdy w moje włosy, kończąc jeszcze mocniejszym uściskiem. Zupełnie jakby chciał zdusić cały dzisiejszy ból.

-Effie... -urwał czekając, aż na niego spojrzę.- Czy między tobą, a Zaynem... ?

                         Urwał krępując się. Zacisnęłam usta nerwowo.

-Pocałowałam go.

-Co?!- niekontrolowanie podniósł głos.

-To co słyszałeś... Pocałowałam go... Tutaj, gdy weszliśmy do jego pokoju.

                          Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z wagi tych słów. Byłam w pokoju Zayna. TEGO Zayna. Byłego chłopaka mojej siostry, oskarżonego o jej morderstwo. W sumie to nie jestem taka pewna czy "byłego".

-Effie- nie potrafił dobrać słów.- Teraz mnie zadziwiłaś...

                          Oparł dłonie na biodrach i nerwowo przechadzał się po pokoju.

-To teraz zadziwię cię jeszcze bardziej- wciągnęłam sporo powietrza. Tak na wszelki wypadek.- To Zayn przerwał... Mnie się całkiem podobało.

                          A wystarczyło, żebym siedziała cicho.

                          Lucas zastygł jak murowany posąg. Powoli. Bardzo powoli zaczął się obracać. Jego oczy podwoiły swoje rozmiary. Gapił się prosto na mnie. Dokładnie. Nie "patrzył", a "gapił". Wyglądał jak jakiś lekko szurnięty naukowiec... Gdybym go nie znała, uznałabym, że jest śmieszny. "Gdybym"...

-Czy ty do końca zwariowałaś?- wyszeptał.- Nie wystarczyło ci morderstwo Megan?

                          Głowa mnie swędziała, oczy piekły. Bo on miał rację.

-Ale co ma do tego morderstwo Megan?!- wzburzyłam się.

-Domyśl się, Effie?! Megan plus Zayn równa się miłość. Miłość plus Zayn równa się śmierć Megan!

-To był wypadek!- upierałam się.

                          Boże kiedy wreszcie skończę się kompromitować...?

-Gdyby na jej miejscu była Lucy, to Lucy leżałaby teraz w grobie!

-Przecież dokładnie to próbuję ci powiedzieć!

                         Chwila milczenia. Och chyba popcorn mi się skończył. Zupełnie jakby ktoś nacisnął na pilocie pauza i kazał czekać aż w końcu łaskawie zrozumiem o co chodzi w tej bezsensownej kłótni... Niech ktoś naciśnie "play"!

-Zaraz...- przyłożyłam palce do skroni.

-Cały czas próbuję ci udowodnić jedno- Lucas wyprostował się i powoli się zbliżał.

                         W końcu stanął przede mną, przyszpilając mnie do ciemnej komody. Rozstawił ręce po obu stronach. I uchylił się lekko. "Pauza". Gdyby tak lekko przyciemnić jego skórę, pożyczyć kawowy odcień oczu, przyozdobić go tatuażami, rozproszyć włosy i obsypać cynamonową esencją...

-Musisz zrozumieć, że pocałunek Zayna to jak pocałunek śmierci- uniósł dłoń i musnął mój policzek wpatrując się nie przerwanie w moje oczy.

-Skąd ty to wszystko wiesz?- uniosłam brew.

-Znam Zayna trochę dłużej niż ty, Ef- przewrócił oczami.

                               Uśmiechnęłam się. Zawsze gdy tak robił, wyglądał przezabawnie.

-Wszystkie jego dziewczyny- urwał na moment.- Nie uchodziły "cało" z takiego związku...

                               Okej. Teraz to się przestraszyłam. A więc wracając do tematu... Gdzie moje papierosy?

-Jak to "cało"?

-No wiesz- spojrzał na mnie spode łba.- Zayn ma... kilku wrogów.

                               Zmarszczył brwi. I nachylił się jeszcze bardziej... Ej! Stop! Przecież to mój przyjaciel! W dodatku ma dziewczynę! Ma dziewczynę! Ale jego oddech odbijający się o moją szyję mówił zupełnie co innego.

-Nie chciałbym, żeby coś ci się stało...

-Lucas?!- do pokoju wdarł się dosyć znajomy mi głos.

                               Ach tak! To Lucy. Oj... Lucas mówię ci to jak przyjaciółka przyjacielowi- "Masz. Przerąbane." Słodka blondynka stała w drzwiach. Była zła. I to bardzo. Ale nie wiem dlaczego- mnie to bawiło. Śmiesznie wyglądała. Trochę jak świnka. Była różowa od gniewu- jak świnka. Jej włosy elektryzowały się i unosiły we wszystkie strony.

-Nawet nie przepraszaj!- fuknęła i uciekła.

                              Lucas zdezorientowany wybiegł za nią. A ja wybuchłam śmiechem. To było przezabawne! Cholera... Miłość to jednak potrafi nakopać. O tak... Tak sobie wyobrażam miłość- klauna z reklam McDonald's w czerwonej sukience Chanel. Przepraszam... Ale to tak jakby najeść się słonecznikiem. Nie da się!                            

-Śmieszy cię to?

                            I nagle sukienka Chanel pękła w szwach. Dźwięk stukających perełek odbił się jak pocisk od mojego serca. Poprawka. Od mojego skamieniałego serca.

                            Odwróciłam głowę i dostrzegłam Zayna opierającego się o framugę drzwi. A niech to!

-Trochę- zmarszczyłam nos.- Nawet bardzo.

                            Z obojętnością wymalowaną na twarzy wszedł do pokoju. Uśmiechnął się chytrze.

-W takim razie jesteśmy podobni- mrugnął do mnie.- Zrobiło mi się niedobrze jak ją zobaczyłem- przewrócił oczyma.

                            I wyglądał nadzwyczaj seksownie.

-Zaraz... To ty ją wpuściłeś?- ale ze mnie idiotka. Oczywiście, że tak!

-Jasne... Dlaczego nie- wzruszył ramionami wyciągając coś z kieszeni.- Czasami lubię robić braciszkowi pod górkę.

-Czasami- uniosłam brew.

-Och... no dobra- i znów przewrócił tą kawą w tęczówkach.- Chcesz- skinął na papierosa.

-Z chęcią- lekko zabrałam jednego z paczki.- Też palisz jej papierosy?- oczywiście mam na myśli Megan ty dupku.

-To nie ja palę jej- uśmiechnął się na widok płonącego ognia maleńkiej zapalniczki.- Tylko ona moje.

                             A teraz minuta ciszy.
                           
                             Sądziłam, że przejęłam jej nałóg. A tak naprawdę to Zayn był jej nałogiem. Cholera, czy to znaczy... Że teraz będzie moim? Spoglądając w jego oczy, gdy z kocim gestem zwrócił zapalniczkę ku mnie stwierdziłam- Całkiem przyjemny nałóg. Ale tuż po chwili, kiedy nasze dymy się połączyły- zupełnie jak w pocałunku- gdzieś w głębi umysłu, a może nawet i duszy pojawiło się dokończenie owej myśli Do czasu.

                              Zayn od niechcenia spojrzał na pudełko i westchnął mrucząc:

-Palenie zabija... Bzdura- przewrót. Przewrót. I jeszcze raz przewrót.

                               I nagle wpatrując się w ten cudny obrazek, naszła mnie dziwna myśl. Czy Megan też tak robiła? Czy stała tak blisko niego paląc papierosa? Jej pierwszego? A co było potem? Całowali się do utraty tchu?

                              Przed użyciem Zayna zapoznaj się z treścią ulotki dołączonej do 

                              opakowania, bądź skonsultuj się ze zdrowym rozumem, gdyż 

                              każda miłość niewłaściwie skierowana zagraża twojemu

                               SERCU lub ŻYCIU.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                              Zapraszam na aski
             MÓJ --> ask.fm/BirdenBlue
            BOHATERÓW MOICH BLOGÓW ----> ask.fm/BirdenCharacters

            20 komentarzy- kolejny rozdział ♥ ♥ ♥