~Drugie części są zazwyczaj ciekawsze~

dedykuję Niezapominajce ♥

                Wszystkie głosy dookoła wydawały się być przygaszone. Wpatrując się w jeden punkt nie dostrzegałam tego, co działo się wokół mnie. Nauczycielka historii rozmawiała z kimś bardzo intensywnie, co jakiś czas wymachując rękoma. A może po prostu wkurzała ją Ginny plotkująca z Kelly? I właśnie zwracała im uwagę i groziła pedagogiem?

-Effie słyszysz mnie?

                       Dobiegł mnie dźwięk łamanego długopisu. Spojrzałam na swoje dłonie. I na dwie części połamanego narzędzia. Przewróciłam oczyma i obróciłam głowę. Pani Bennet wpatrywała się we mnie znad swojej krzywo ściętej grzywki, wyglądającej jakby nadal panowały lata osiemdziesiąte.

-Coś nie tak?

                         Po klasie rozniosły się ciche szmery, gdzieniegdzie parsknięcie, inni wykorzystywali okazję nieuwagi nauczycielki aby zająć się swoimi sprawami. Ścisnęłam mocniej części długopisu.

-Powiedziałam, że dyrektorka cię wzywa.

                         Otworzyłam szerzej oczy i powędrowałam wzorkiem po klasie. Niby nic, a poczułam się jak zbrodniarz. Przecież to zwykła podróż do królestwa dyrektorki. Każdy tam był, prawda? 

                           Z ociąganiem odsunęłam krzesło, wyszłam z klasy po drodze ściskając długopis, który pokruszył się jeszcze bardziej. W drodze bardzo długo rozmyślałam nad wczorajszym wieczorem. 

                           Gdy wróciłam do domu, przez kilka długich chwil nie mogłam się otrząsnąć z emocji. Nie miałam pojęcia, dlaczego w ogóle dopuściłam Lucasa tak blisko. Przecież to nie tak miało być. Lucas został moim przyjacielem, jedyną osobą, którą kochałam... Ale nie w "ten" sposób. Nie wiedziałam co gorsze... Że pozwoliłam sobie na tę chwilę słabości? Czy, że mi się to podobało? 

                         Doskonale wiedziałam, że to było niewłaściwe... Ale przyjemne jak cholera. Czyjś dotyk, czyjś pocałunek... Tak delikatny, a jednak zabijający swoją intensywnością. To spojrzenie, które co chwila łamało każdą z zasad. Prosiło o kolejne zgody i je dostawało... To wszystko było dla mnie nowe...  

                           Ale czy Lucas mógł równać się z Zaynem? 

                         Na samo wspomnienie połączenia dwóch braci, przeszły mnie ciarki. Może to dobrze, że jest ich dwóch? Gdybym miała mierzyć się z nimi dwoma w jednej postaci, mogłabym tego nie przeżyć. Dosłownie i w przenośni.

                    Z każdym krokiem postawionym ku sypialni, czułam się coraz bardziej nieswojo. Zupełnie jakby ktoś był tuż za mną i śledził każdy mój krok. I przyglądał się ponad ramieniem, zawartości pendrive'a, którego właśnie otwierałam. 

                         Uniosłam brwi ze zdziwienia na widok filmiku. Może nagrywał jakieś wspólne chwile z Lucy? A ja tak fałszywie do nich zaglądam? Nie mogłam oprzeć się pokusie i jak najszybciej odtworzyłam tajemnicę.

                       Zaniemówiłam na widok tak dobrze znanej scenerii...

                       Megan pochylona ku kamerze. Przegryzła ponętnie wargę. 

-Zrób to- uśmiechnęła się słodko.- Wiem, że tego chcesz.

                       Zza kamery dobiegł ten znajomy głos. Później kamerzysta odłożył aparat, który nagrywał tylko pusty salon i płonący ogień w kominku. Po pomieszczeniu roznosiły się tylko głośne oddechy i cmoknięcia. 

-I znowu miałam rację- perlisty śmiech rozległ się wraz z poruszeniem kamery.

-Przestań się ze mną droczyć albo...

-Albo co?

                    Chwilowe wirowanie kamery zbiło mnie z tropu. Lecz później moim oczom ukazała się postać siedzącego na kanapie blondyna. Zmarszczyłam brwi przyglądając się jego twarzy. Oniemiałam na to wspomnienie. To był ten sam chłopak, którego Zayn powalił w klatce. Który śmiał się, kiedy Malik okładał go po twarzy.

-Albo cię ukarzę.

                      I kilka sekund wystarczyło aby uchwycić jego spojrzenie. Pełne niewiadomych gróźb i fantazji. Takie straszne. Przerażające. Zabójcze.

                    Drgnęłam na wspomnienie jego osoby. I tego filmiku. I całej tej sprawy. Nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy stałam przed gabinetem dyrektorki. Westchnęłam. Zapukałam i zanurkowałam do środka.

-Dzień dobry- mruknęłam.

                   Tuż po chwili zza rogu wyłonił się komisarz Gregory Hale. Poprawił swoją czapkę i splótł ramiona na piersi.

-Nie byłbym pewien czy "dobry".



                   Rozejrzałam się. Sekretarka siedziała poddenerwowana, głośno stukając w klawiaturę. Co chwila marszczyła nos aby poprawić zjeżdżające okulary. Wciągnęłam głęboko powietrze.

-Czego pan ode mnie chce?

-Przyszedłem cię poinformować, że zatrzymaliśmy Zayna Malika. Na obrzeżach miasta palił podejrzane papiery oraz przedmioty. Mógł niszczyć narzędzia zbrodni.

                       Pokręciłam głową z niedowierzaniem.

-Pan sobie ze mnie żartuje- prychnęłam.- Proszę, niech pan powie, że żartuje.

-Niestety Effie... Jeśli chcesz możesz z nim porozmawiać, jest w komisariacie.

-Ja muszę z nim porozmawiać. Jest pewna rzecz, która mi nie pasuje...

-Jaka?

-Wczoraj obejrzałam film z Megan... Zupełnie jakby była to kontynuacja poprzedniego, który znaleźliście w szkatułce.

                  Komisarz zmarszczył brwi i podrapał się po brodzie. Poprawił mundur i podszedł bliżej. Ujął mnie za ramię.

-A więc na komisariat.


                      Moje serce drżało niespokojnie kiedy z każdym krokiem zbliżałam się do pokoju przesłuchań. Przez całą drogę wmawiałam sobie, że to nie może dziać się naprawdę. Byłam przekonana co do niewinności Zayna. Ale teraz?

-Przez jakiś czas spróbujemy razem coś z niego wycisnąć- szepnął do mnie Gregory.- Później zostawię was samych. Wiem, że to dla ciebie trudne, ale...

-W porządku- uśmiechnęłam się słabo.- Jest okej.

                  Skinęłam głową. Hale otworzył drzwi i oboje weszliśmy do środka. Przez kilka chwil Zayn ani drgnął. Wpatrywał się zamyślonym wzrokiem w blat.

-Ile razy mam ci powtarzać, że to były tylko pamiątki po niej...- mruknął smutno podnosząc powoli wzrok.

                   I zaniemówił.

           Chyba się mnie nie spodziewał. No cóż. Ja też się nie spodziewałam, że spotkam go na komisariacie.  A tu proszę. Siedział przede mną zdezorientowany. I przystojny. Cholera, on zawsze był i będzie przystojny.

-Ciekawe spotkanie prawda?- uniosłam brew siadając naprzeciw niemu.

-Wiesz dlaczego tutaj jestem, prawda?- mruknął składając ręce na stole.

-Podobno bawiłeś się w szamana i paliłeś jakieś przedmioty za miastem- mruknęłam zabawnie.

-Nie żartuj sobie ze mnie, Ef- syknął Zayn.- Wszystko ci wytłumaczę...

-Ale po co?- prychnęłam.- Przecież nic nas nie łączy.

                 Ałć... Boli.

-Ja z chęcią posłucham- wtrącił się Gregory.

                Zmroziłam go wzrokiem.

-Okej, już się zamykam- uniósł ręce w obronnym geście.- Najpierw możemy obejrzeć ten film...

-Jaki?- zaniepokoił się Zayn.

-Luz- mruknęłam uśmiechając się.- To tylko ukryte nagranie gdy baraszkowałeś sobie z moją siostrą w jej pokoju. Nic wielkiego- zmarszczyłam nos.

                Mina Malika stężała. Czy on zrobił się zielony?

-Effie to poważna sprawa- Hale skarcił mnie wzrokiem.- Ten film to kontynuacja... Podobno jest na niej ktoś, kogo znasz- zwrócił się do Malika.

-Znam?

-Tak twierdzi Effie.

               Oboje spojrzeli na mnie. Zayn wytrzymał tylko kilka sekund. Naprawdę? Jestem aż tak brzydka? Przewróciłam oczyma, które po chwili skierowałam na ekran niewielkiego telewizora. Przez cały seans kątem oka obserwowałam Zayna.

               Z każdą chwilą zaciskał dłonie coraz mocniej. Powoli na jego dłoniach pojawiały się wyraźne zarysy żył. Wciągnął policzki i widziałam... I czułam, że stara się nie płakać. Bądź co bądź... Megan chyba go zdradziła.

ask.fm/BirdenBlue

dedykuję Niezapominajce ♥

Obiecuję, że ciąg dalszy będzie o wiele szybciej, 

ponieważ mam już plan na kolejny rozdział.

Na ten niestety go nie miałam.