~Maleńki grzech~

Na wstępie zapraszam 

do obejrzenia trailera mojego nowego 

opowiadania, którego publikowanie nastąpi

po zakończeniu LIGHT.

Let me

               Minuta po minucie.

               A ja nadal siedziałam pod jego drzwiami. A on nadal zza nich nie wychodził. Całkowicie zaczynałam tracić nadzieję, że to wszystko mogłoby okazać się zwykłym żartem. Jak głupia i naiwna byłam. Naprawdę sądziłam, że dorównam Megan? Nigdy.

                       Tak naprawdę nie wiedziałam co czuję. Złość? Smutek? Przygnębienie? Moje emocje były na pograniczu kwaśnej żółci i ciemnej, nijakiej zieleni. Wstałam odrętwiała i postąpiłam o krok. Jeszcze jeden. Kolejny. Buch!

                         Zauważyłam, że znajdowałam się dokładnie przed drzwiami pokoju Lucasa. Uniosłam dłoń i zacisnęłam w pięść. Kilka razy przymierzałam się do uderzenia, nim ono nastąpiło. Cisza. Nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Nikogo nie było w środku.

-Lucas?

                        Wtedy usłyszałam szum prysznica. Odetchnęłam z ulgą. Postanowiłam na niego poczekać. Początkowo przechadzałam się nerwowo po pokoju. Przyglądałam swojemu odbiciu. Później zaciekawił mnie czarny płaszcz powieszony na skrzydle szafy. Zmarszczyłam brwi i obróciłam się w jej stronę.

                           Podeszłam bliżej i chwyciłam skrawek materiału. Zupełnie jakbym ten płaszcz gdzieś już widziała. A potem z jego środka wypadł pendrive z dzisiejszą datą. Podniosłam go i przez chwilę wahania zastanawiałam się czy pozwolić mojej ciekawości na rozsianie plonów. Obracałam go kilka sekund w palcach, a potem schowałam do kieszeni.

                             Tylko go pożyczyłam. Tylko pożyczyłam.

                        Ponownie przybliżyłam się do drzwi łazienkowych. Dokładnie na kilka chwil przed wyjściem Lucasa. Brunet otworzył drzwi jednym kopnięciem. Zakładał szarą bluzkę. Przez kilka sekund widziałam jego szczupły brzuch. Pamiętam jak niegdyś opychaliśmy się wspólnie lodami, a mnie zawsze dziwiło to, że on zawsze wyglądał tak samo.

-Hej- odezwałam się pierwsza.

                        Chłopak drgnął przestraszony i czym prędzej opuścił bluzkę w dół. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. Przechyliłam głowę na bok. Sam nie wyglądał najlepiej. Miał lekko zaczerwienione oczy. Zupełnie jakby płakał.

-Wyglądasz okropnie- uśmiechnął się do mnie skanując wzrokiem.

-Odezwała się Miss Świata- prychnęłam zabawnie.- Lepiej nie zaglądaj w lustro, bo jeszcze pęknie.

             I przez kilka pustych chwil nie odzywaliśmy się do siebie. Tylko uśmiechaliśmy. "Aż" uśmiechaliśmy. Potem Lucas uniósł dłoń i delikatnym gestem odgarnął moje włosy z twarzy. Ukradkiem oblizał wargi. Musiałam przyznać, że Luc był przystojny.

-Brakowało mi ciebie- szepnął, a jego oczy jeszcze bardziej się zaczerwieniły.

           Nieoczekiwanie przyciągnął mnie do siebie. Objął ramionami i trzymał tak mocno, jak ostatnie okruchy życia. Zaciągnęłam się jego świeżym zapachem. Poczułam, że drży. Odsunęłam się lekko i uniosłam brwi ze zdziwienia.

-Lucas co się dzieje?- zapytałam.

                     Pokręcił głową unikając mojego spojrzenia. Chwyciłam jego twarz i opuszkami palców stratowałam słone łzy. Lecz to nie pomogło. Jego dłonie zacisnęły się mocniej wokół moich bioder.

-Luc?

                      Przeczesałam jego włosy. Zbliżyłam się na karygodnie bliską odległość. Suchymi wargami scałowałam jego łzy z policzków. Nie tak zachowuje się przyjaciółka. Granicę przyjaźni przekroczyłam już dawno.

-Po prostu.

                          Cmok.

-Uwolnij.

                          Cmok.

-Wszystko co ci leży na sercu.

                          Cmok.

                   Oblizałam wargi patrząc na jego zagubiony wzrok. Spoglądał w podłogę. Czułam się jak zdzira. Ale przynajmniej już nie płakał. W końcu podniósł na mnie wzrok.

-Lucy mnie zdradziła...

                  Westchnęłam. Opuściłam zrezygnowana ramiona, przez kilka chwil błądząc wzrokiem. Podrapałam się po głowie. Potarłam jego ramię.

-Tak mi przykro.

                     Zmarszczył brwi przyglądając mi się.

-Nie- postąpił o krok w moją stronę.- Nie może ci być przykro. Nie ma prawa. Ostrzegałaś mnie przed tą cholerną miłością, ale ja jak zwykle cię nie posłuchałem.

                     Nim się zorientowałam, zostałam cofnięta pod ścianę. To było dziwne. Bo to Zayn zawsze więził mnie w taką pułapkę. "Więził". Już nie. Jego dłoń oparła się o ścianę tuż obok mojej głowy.

-Jakaś, najmniejsza cząstka mnie skacze z radości z tego powodu...

-Dlaczego?- uniosłam brew.

-Bo teraz mogę zrobić to...

                 Nie czekając chwili miękkie wargi Lucasa znalazły się tuż na moich. Tak słodkie i smutne jak nigdy. Z każdym ruchem coraz gwałtowniejsze. Poczułam jak gorąco wypełnia mnie w każdej cząsteczce ciała. Uchyliłam usta, pozwalając aby język Lucasa mógł mnie przedrzeć na pół. W jednej dłoni zaciskałam jego koszulkę, w drugiej plotłam włosy.

                   Chłopak jęknął gdy go za nie pociągnęłam. Zjeżdżał w dół mojej szyi kąsając ją coraz mocniej. Nie mogłam kontrolować oddechu. Nie mogłam kontrolować niczego. Lucas ponownie scałowywał każdy najkrótszy oddech z moich ust. Przyszpilił mnie biodrami do ściany. I właśnie wtedy poczułam coś ocierające się o moje podbrzusze. I z pewnością nie była to część mojego ciała.

                   Odepchnęłam lekko Lucasa nie doprowadzając do czegoś, czego później moglibyśmy żałować. Przyjaciółka nie powinna działać na przyjaciela w "ten" sposób. Przynajmniej nie dla mnie. Przez kilka chwil nie odzywaliśmy się do siebie. Pomieszczenie słuchało tylko naszych głośnych oddechów.

-Boże- złapałam się za głowę.- Przepraszam.

-Nie... Nie przepraszaj- uśmiechnął się.- Od zawsze chciałem to zrobić.

                Zacisnęłam wargi i pokręciłam głową.

-Muszę już iść.

                I nie czekając na odpowiedź wybiegłam z jego pokoju. W dodatku od razu wpadłam na Zayna. Czy on nas podglądał? Jezu. Nie mówiąc nic uciekłam z tego miejsca. Bo czułam, że jeśli tam zostanę. Chociaż minutkę, chociaż sekundę dłużej... Umrę.

               Wyciągnęłam z kieszeni papierosa i trzęsącymi się dłońmi upajałam się lekkim ukojeniem. W głowie cały czas wirował ten obraz. To uczucie gdy coś wzrastało w spodniach Luca ocierając się o moje podbrzusze. To nie powinno mieć miejsca. Nigdy.

                    Czułam się jak zdzira.

                    Co ja chciałam osiągnąć tak wpływając na mojego przyjaciela?
                    Może w głębi duszy tak naprawdę chciałam aby Zayn był zazdrosny?

                    A może tak naprawdę cieszyłam się, że Lucy zdradziła Luca... Może chciałam mieć go w końcu na wyłączność?

                     Jezu Chryste.

                     To takie poplątane.

                    Megan wiem, że to twoja sprawka. Pewnie teraz siedzisz w niebie i patrzysz przez okno prosto na mnie. I śmiejesz się radośnie, a jednak złośliwie. Moja mała siostrzyczka.

                    Megan, ty zdziro.      

ask.fm/BirdenBlue