~Kocham cię, nie kocham, czy to tak ważne?~

Tak będę was męczyła tym zwiastunem, bo tak bardzo was kocham :)

              W silnym uścisku jego dłoni mogłabym zapomnieć o wszystkich przykrościach tego świata. Sposób w jaki dłonie zakradały się po moich nagich plecach był jak narkotyk. Pragnęłam tego bardziej, więcej, silniej, niż ktokolwiek inny. Pragnęłam tego w jedyny sposób, przeznaczony tylko dla Zayna. Mrowienie w czubkach palców nasiliło się kiedy niekontrolowanie wcisnęłam je w skórę Malika. Jego ciało przeszył dreszcz. Ugryzł lekko skórę na szyi chcąc przyprawić mnie o zawrót głowy. A wtedy jego dłonie zahaczyły o krawędzie ręcznika, chcąc mnie go pozbawić. I prawie mu się udało.

-Miałam o tobie zapomnieć- przypomniałam wplątując palce w jego włosy.- Chciałeś, żebym o wszystkim zapomniała- wyszeptałam ten żal prosto w jego skórę szyi.- Miałam cię zapomnieć. A teraz jak nigdy nic rozpalasz mnie na nowo.

              Pociągnęłam jego włosy odsuwając go od siebie.

-Powinnaś- odezwał się z tak dobrze znanym mi mrokiem.

-Więc dlaczego to robisz?- ścisnęłam ręcznik chcąc się nim zasłonić jeszcze bardziej.

-Bo jestem egoistą.

             Uśmiechnął się bezdusznie. Na pograniczu pożądania i nienawiści. Tam właśnie byłam. Tak bardzo go nienawidziłam. Ale jeszcze mocniej kochałam.

-Ostrzegałem cię- zmrużył oczy podchodząc bliżej.- Starałem odepchnąć, nie chciałem się w to mieszać. Nie chciałem mieć na sumieniu kolejnej siostry Blake- urwał, aby zdjąć swoją czarną koszulkę.- Ale teraz nie ma odwrotu. Właściwie to nie miałaś go już od dawna. Gdy zobaczyłem cię z moim bratem- zatrzymał na moment z nikłym uśmiechem, zaciskając pięści.- Miałem ochotę skręcić mu kark, wbić nóż, cokolwiek... Byle by poczuł to samo co ja w tamtej chwili. Nie chciałem pozwolić, aby zabrał mi również ciebie.

             Pochylił się bliżej opierając jedną ręką o ścianę- tuż przy mojej głowie. Drugą dłoń uniósł i muskał skórę twarzy. Mojej twarzy. Tak okropnie przerażonej słowami, które wydobywały się z jego ust.

-Jak... Jak to "również"?- zapytałam drżącym głosem.

            Nie odpowiadaj.

           Nie odpowiadaj.

            Proszę tylko pocałuj mnie jak nigdy dotąd. Zmiażdż biodra w słodkim uścisku pragnienia. Owiń mnie swoim zapachem aż po grób. Spraw abym niczego więcej nie chciała. Tylko ciebie. A potem zanurz się we mnie i utop w miłości jaką cię darzę.

-Nie znasz Lucasa tak dobrze jak ci się wydaje- westchnął przejeżdżając kciukiem po policzku.

-Co masz na myśli?- zmarszczyłam brwi chwytając jego dłoń aby nie rozpraszała mnie dłużej.

-Lucas i Megan również mieli romans- powiedział wpatrując się w jeden punkt, w oddali.- Nigdy nie sądziłem, że z mojego, malutkiego braciszka wyrośnie taki gnojek- zamknął oczy.- Zabrał mi Megan. Owinął ją sobie wokół palca- zacisnął szczękę.- Ale teraz- uniósł powieki.- To co innego. Ty jesteś inna. I nie pozwolę, żeby ktokolwiek mi ciebie zabrał- zakończył niskim tonem.

              Przez kilka chwil nie mogłam wydusić nawet słowa. To było jego najgłębsze wyznanie od kiedy pamiętałam. A więc odepchnięcie będzie jeszcze głębsze. Przecież już tak robił. Czekał aż się zbliżę, usypiał moją czujność, a potem odpychał od siebie, jak najdalej.

-Ty dupku- wysyczałam odsuwając się od ściany.- Myślisz, że i tym razem uda ci się mnie nabrać? Już po raz trzeci próbujesz mnie do siebie przyciągnąć- warknęłam.- I wiesz co ? Nie mam zamiaru ci na to pozwolić. Nie jestem twoją pieprzoną uległą, żeby być na każde twoje zawołanie. Mam wystarczająco dużo siły, żeby sama dowiedzieć się kto zabił moją puszczalską siostrzyczkę.

-Nie wątpię, że ją masz- uśmiechnął się, a we mnie aż zawrzało.- Właśnie dlatego mi się podobasz. Ale pamiętaj, że samotność zabija najszybciej- wyszeptał do mojego ucha, przyprawiając mnie o maleńki dreszcz.

               Odsunęłam się od niego o kilka kroków. Oddychałam płytko i czułam, że jeśli dalej tak pójdzie to długo nie utrzymam ręcznika w miejscu. Być może przeceniłam swoje możliwości. Może jestem zbyt słaba, żeby mu się oprzeć.

-Wynoś się- wychrypiałam zamykając oczy. Nie chciałam widzieć jak odchodził.- Już.

               Ale on nie wychodził. Czułam to. A gdy uniosłam powieki zobaczyłam jak w kilka sekund doskoczył do mnie, niczym zwierzyna do ofiary. Poczułam ugryzienie na wardze, zdając sobie sprawę, że znowu mu uległam. Słodki odór cynamonu wsączył się pomiędzy moje usta sprawiając, że mogłam zapomnieć o wszystkim w jednej chwili.

-Ubierz się zanim zmienię zdanie- mruknął odsuwając się lekko.

-Mogę chodzić jak mi się podoba-oparłam ręce na biodrach.

-Nie ręczę za siebie- naciskał.

                   Przez kilka chwil mierzyliśmy się spojrzeniami. Ogrom jego złocistego spojrzenia napierał na mnie z niemalże namacalną siłą. Nie potrafiłam zrobić inaczej niż się wycofać.

-Gdy wrócę jeszcze się policzymy- syknęłam cofając się w stronę drzwi do łazienki.

-Chciałaś zostać sama- na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech.- Kazałaś mi się wynosić.

-Ach tak... Zapomniałam- klepnęłam się dłonią w czoło.- Dupek.

-I tak mnie kochasz.

                       Puścił do mnie oko. Jakby nigdy nic podszedł do mnie, pocałował delikatnie i wyszedł. Przez chwilę stałam sparaliżowana przesuwając palcami po ustach. To był słodkie. Zupełnie inne niż wszystkie nasze pocałunki. A w mojej głowie nadal wirowały jego ostatnie słowa I tak mnie kochasz.

                   Miał rację. I chociaż bardzo bym tego chciała, nie mogłam tak po prostu wymazać go z obrazu wewnątrz serca. Pierwszy zarys jego sylwetki pojawił się tam, gdy tylko go zobaczyłam. Wtedy z siostrą, tak bardzo dawno...


                     W upalne dni takie jak te, nie potrafiłam robić niczego innego niż usiąść na huśtawce i kołysać się lekko w rytmie ćwierkających ptaków. Gorąco osiadło na ziemi niczym puszysty koc. Megan powiedziałaby, że znowu wariuję. Ale ja myślałam w taki sposób. Wyobraźnią. Taka byłam. Stara Effie. Gdzieś ponad wszystkich ludzi, uniesiona na skrzydłach swojej wyobraźni. 

                    I miałam rację. Gdy czytając piękną książkę "Anioł" usłyszałam w oddali kryształowy śmiech mojej siostry. Zgarnęłam włosy za ucho aby mieć lepszy widok na osobę jej towarzyszącą. W końcu w progu wyjścia na taras, pojawiła się ona- wysoka, smukła o miedzianych włosach i ciemnym spojrzeniu dużych oczu. A potem ukuło mnie serce na widok czarnowłosego chłopaka o silnej budowie i złocistym spojrzeniu. Malunki na jego rękach sprawiały, iż zaczynałam wyobrażać sobie najprzeróżniejsze rzeczy. 

                 Megan pociągnęła za dłoń tajemniczego chłopaka kierując się w stronę gęstych, różanych krzewów. Przyciągnęła go do siebie tak mocno, że ich ciała odbiły się od siebie. Pocałował ją namiętnie, nie zbaczając na cokolwiek poza nią. Naprawdę ją kochał.

-Aleś ty zaborczy, Zaynie- zdrobniła jego imię kręcąc jego włosy wokół swoich palców. 

            W tamtej chwili marzyłam o tym, żeby się odezwał. Ale nic takiego nie nastąpiło. Uśmiechnął się szeroko tak jak to robią kochane osoby. Później Megan pisnęła radośnie i uciekła w kierunku wejścia do domu.

-Poczekaj chwilę! Muszę pokazać ci nasze zdjęcie, które ostatnio wywołałam- i zniknęła w głębi domu.

             Zayn wyprostował się i okrążył spojrzeniem cały ogród. Jego wzrok zatrzymał się na mnie. Zmrużył badawczo oczy i podszedł do mnie. Nie odezwałam się pierwsza. On też chwilę milczał. Po prostu wpatrywał się we mnie jak w obrazek.

-Kto jest twórcą?- zapytał aksamitnym głosem.

               Zmarszczyłam brwi, a gdy on zauważył moje zdezorientowanie dodał:

-Tej książki.

-Dorotea de Spirito- odpowiedziałam.- Naprawdę niezwykła książka- uśmiechnęłam się co było bardzo rzadkie. Chciałam tym pokazać, że zyskał moją uwagę i zainteresowanie.

              Ale on chyba to po prostu zignorował.

-O czym opowiada?- zapytał siadając na huśtawce obok.

-O bezskrzydłej anielicy i demonie, który się ukrywa. Zakochują się w sobie jeszcze zanim główna bohaterka dowie się kim on jest- odparłam.- On chce się przeciwstawić swojej demonicznej naturze, bo uważa, że ich miłość jest silniejsza niż podziały między aniołami i demonami.

              Chłopak wydawał się być rzeczywiście zainteresowany.

-Też tak uważasz?- przechylił głowę na bok.- Że miłość jest silniejsza niż cokolwiek innego?

-Jeszcze się o tym nie przekonałam, ale... uważam, że miłość jest naprawdę silna- powiedziałam patrząc mu prosto w oczy.

-A spotkałaś kogoś takiego?- zapytał i skinął na książkę.- Walczącego ze swoją demoniczną naturą?

-Jeszcze nie- zacisnęłam usta.

-A chciałabyś?- uniósł tajemniczo brew.

              Zaśmiałam się lekko zdziwiona jego pytaniami.

-Oczywiście- odparłam.- Uwielbiam odmieńców.

-Jestem Zayn- wyciągnął dłoń w moim kierunku.

-Effie- odpowiedziałam uściskiem dłoni.

-Właśnie poznałaś odmieńca.

             I przez kilka chwil wpatrywałam się w niego, nawet nie wiedząc jak wielką prawdę kryły te słowa.



              Dopiero teraz zrozumiałam, że już naszego pierwszego spotkania los zapieczętował to co się stanie w przyszłości. I Zayn chyba doskonale o tym wiedział. Ktoś o demonicznej naturze to właśnie był on. W maleńkim stopniu zaczęłam się o tym przekonywać.

              Ale nadal nie miałam pojęcia, kiedy jego demony się obudzą.

Staram się zrobić wszystko, żeby jak najszybciej

zakończyć Light, bo czuję, że to opowiadanie mi

nie wyszło... I że was zawiodłam

♥
ask
twitter