Stuk, puk, tutaj jestem

NOWY ROZDZIAŁ NA:

LET ME WATTPAD

LET ME BLOGSPOT

    Z odległym jęknięciem przesunęłam dłonią po powierzchni łóżka. Chłód poranka drapieżnie przesuwał się po mojej nagiej skórze. Obróciłam się. Uniosłam dłoń i balansując na granicy czułego dotyku, przesuwałam palcami nad pięknie rzeźbionymi plecami mężczyzny. Powędrowałam wzrokiem trochę niżej, gdzie w okolicy bioder iskrzyły się długie szramy po moich paznokciach. 

    Przymknęłam oczy odtwarzając wspomnienie wczorajszej nocy. Odtwarzałam w kółko i w kółko, chcąc na zawsze wyryć je w pamięci. Znów poczuć ten słodki zapach cynamonu, kiedy igrał z moimi zmysłami, przyprawiając o obłęd.

-Sądzisz, że skoro leżę odwrócony do ciebie plecami, to nie czuję twojego błagalnego spojrzenia?- okropnie chrapliwy głos Zayna rozniósł się po całym pokoju. 

    Przeciągnął się i w mgnieniu oka przewrócił na drugi bok. Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami, zupełnie jakbym nie wierzyła, że to naprawdę on. O wiele łatwiej byłoby mi uwierzyć w to, że poszłam do klubu i wmówiłam sobie, że jakiś mężczyzna to Zayn. 

-Jesteś tak piękny, to nierealne- uśmiechnęłam się drapiąc go paznokciem po zaroście.

-Przestań, Ef...- udawał zawstydzonego.- Albo wiesz co? Mów dalej.

-Spadaj- kopnęłam go nogą, którą zdążył złapać w kolanie.

-Nie ze mną takie numery- szepnął przesuwając się na mnie.- Zawsze cię złapię.

-Od kiedy nagle stałeś się takim romantykiem?- uniosłam brwi.

-Od kiedy mam dla kogo- uśmiechnął się.

    A gdy mnie przytulił, nareszcie poczułam się szczęśliwa.

•

-Gdzie idziesz?- zapytałam opierając się o ścianę, obserwując jak Zayn zakłada kurtkę.

-Do klubu- mruknął i odwrócił się.- Ale nie po to, o czym myślisz. Nie zostawię cię.

   Odetchnęłam z ulgą, rozmasowując napięty kark.

-W takim razie po co?- ciągnęłam temat.

-Mam walkę- odpowiedział z przerażającym spokojem.

-Co? Nadal się w to bawisz, Zayn?- rzuciłam pogardliwie.

-A gdzie w tym zabawa, Ef?

-To ja zadałam pytanie pierwsza.

    Westchnął ciężko i przeczesał włosy. Czułam, że najchętniej nakrzyczałby na mnie, ale jego głos nie uniósł się nawet o pół tonu.

-Wiem, że to nie jest normalna praca. Nie ma w tym żadnej dumy. Ale zrozum Ef, że mimo wszystko jestem starszym bratem Lucasa i muszę nas utrzymywać. A w ten sposób zyskuję więcej niż potrzebuję- zakończył podchodząc bliżej.

-A więc nie możesz tego przerwać?

-Mógłbym, ale...

-Okej, tak, zrozumiałam- uniosłam dłonie uciszając Zayna.

-Wrócę najszybciej jak się da- uśmiechnął się.

-Nie musisz- splotłam ręce na piersi.- Bo mam zamiar iść z tobą.

    Zayn zmarszczył brwi i parsknął śmiechem.

-Wykluczone. Nie ma mowy.

-Co? Dlaczego?

-Tam jest zbyt niebezpiecznie. Sam mogę się chronić, ale ciebie nie zdołam.

-Sama się obronię- prychnęłam.- Poza tym nie chcę zostawać sama w domu. Ta wizja jest bardziej przerażająca niż wizyta w tym klubie.

-Jesteś strasznie uparta, Effie-warknął Zayn.- Nigdzie nie pójdziesz.

-Nie zabronisz mi- uniosłam głowę wysoko i mierzyłam się z jego twardym spojrzeniem.

    Trwaliśmy tak przez kilka sekund, oboje nieugięci i pewni swoich racji. Nie miałam zamiaru puszczać go samego. Z drugiej strony bałam się zostać w domu. Gdy byłam sama moje myśli zaczęły zbaczać na niepożądany tor.

-Boję się zostać sama- dodałam nieco łagodniejszym tonem.

    Napięte mięśnie rozluźniły się pod wpływem tych słów. Zayn uciekł spojrzeniem gdzieś na podłogę. Wydął usta w niezadowoleniu i cofnął się o krok.

-W porządku- mruknął nadal na mnie nie patrząc.- Chodź.

♦

    Moje spotkania z tutejszymi klubami nie były wspominane zbyt dobrze. Nawet teraz, kiedy wysiadałam z samochodu, a zimny, gwałtowny wiatr szamotał moimi włosami, czułam jak rana na brzuchu piecze niczym żywy ogień. Nie miałam pojęcia jak długo będzie jeszcze o sobie dawał znać.

-Effie proszę, powiedz, że zmieniłaś zdanie- jęknął Zayn podchodząc do metalowych drzwi magazynu.

-Nie. Nadal chcę tu być- odpowiedziałam pewnie.

    Malik pokręcił głową i przytrzymał przede mną drzwi do ogromnego budynku. Z oddali pobrzmiewały taneczne basy, nieco przyciszone przez obecnych ludzi. W centrum tej dziczy znajdowała się dosyć duża klatka bogato oświetlona przez cztery wiszące lampy. 

-Chodź tędy- powiedział Zayn zwracając na siebie moją uwagę. Ani razu mnie nie dotknął. 

    A ja ani razu o to nie poprosiłam. Posłusznie skierowałam się za nim, wzdłuż jaskrawozielonego korytarza. Zayn ani razu nie pomylił korytarzy nim dotarliśmy do niewielkiego pomieszczenia z metalowymi szafkami. 

-Tutaj przygotowujemy się przez walką. Nasi przeciwnicy robią to samo, ale po drugiej stronie klubu. Zazwyczaj poznajemy się dopiero przed bitwą.

    W milczeniu oparłam się o stojący na środku szereg półek. Skrzyżowałam ręce i przyglądałam się poczynaniom Zayna. Chłopak zdjął skórzaną kurtkę, wyciągnął z szafki jakieś pudełko i grube pasy materiału.

-Ile razy doznałeś kontuzji?- zapytałam odpychając się od półek i zbliżając o Zayna.

-Nawet nie pamiętam. Z początku więcej razy- odparł przyglądając mi się.- Ale teraz rzadko zdarzają się jakieś głębsze rany.

    Zabrałam z jego rąk pudełko i materiał. Odkręciłam je i zebrałam na palce obfitą porcję preparatu.

-Sprawia, że skóra staje się bardziej elastyczna i odporna na urazy- mruknął Malik na moje niezadane pytanie.

    Ujęłam jego lewą dłoń i wmasowywałam krem. Być może on nie chciał mnie dotknąć, ale ja bardzo pragnęłam dotknąć jego. Zacisnęłam usta.

-Zazwyczaj brałem o wiele mniejszą porcję- usłyszałam w jego głosie rozbawienie.- To miłe, że tak o mnie dbasz.

    Zamrugałam szybko odganiając piekące łzy. Poczekałam kilka sekund nim odpowiedziałam, chcąc dać mojemu głosowi trochę czasu na ustabilizowanie drżenia.

-Masz wrócić cały i zdrowy- chlipnęłam spoglądając mu w oczy.- Chodź bym miała wysmarować cię całego tą maścią!

    Zayn uśmiechnął się lekko podając mi drugą dłoń.

-Całego?- uniósł brew.- Bardzo kusząca propozycja.

-To nie jest zabawne, idioto- zmarszczyłam nos.- Boję się o ciebie, Zayn. 

    Sięgnęłam po materiał i obwiązywałam jego dłoń bardzo powoli, starannie. Malik cały czas się mi przyglądał. Czułam, że chciał coś powiedzieć, coś w głębi chciało się wyrwać na powierzchnię... Jednakże nie wydostawało się nic poza cichym oddechem.

-Jeszcze dzisiaj odwiozę cię do domu- wyszeptał.- Obiecuję.

    Pokiwałam głową wiedząc, że chyba na nic bardziej romantycznego liczyć nie mogłam. Szczyt i kulminacja sensu jego słów, uczuć zawarta była w jednym, prostym, bardzo wiążącym "obiecuję". Puściłam jego dłonie i złapałam krawędzie koszulki. Zayn przytrzymał przez chwilę moje dłonie obdarzając mnie tak bardzo upragnionym dotykiem.

-Powiedz mi jedno- zaczęłam patrząc na jego ukazujące się, piękne ciało.- Czy bałeś się o mnie, gdy byłam wtedy w łazience? Wtedy gdy krzyczałam...

-Nie wiem... To działo się zbyt szybko- wzruszył ramionami rzucając koszulkę na ławkę.

-A co wtedy czułeś?- dociekałam.

-Chciałem zrobić wszystko, żebyś nie cierpiała- powiedział podskakując lekko i rozluźniając mięśnie.- Ten krzyk był przerażający. Nawet jak dla mnie.

    Uśmiechnęłam się pod nosem, bo wiedziałam, że nigdy otwarcie nie przyznałby się, że się o mnie bał. Nie, kiedy ktoś mógł być za drzwiami i podsłuchiwać. Zbliżyłam się do niego i przytuliłam mocno. Przez pierwsze kilka chwil nie poruszył się. A później mnie pocałował. Zupełnie jakby chciał mi obiecać po raz kolejny, że nic mu nie będzie.

-Ile razy dzisiaj walczysz?- zapytałam opierając głowę o jego pierś.

-Dwa. Z tym samym przeciwnikiem. 

-Mój Boże- wbiłam palce w jego talię i przyciągnęłam jeszcze bliżej.

-Effie- szepnął w moje włosy.- Wynagrodzę ci każdą sekundę strachu, najpiękniejszymi pieszczotami, jakie mogłabyś sobie wymarzyć. Sprawię, że pokochasz bać się o mnie- uśmiechnął się naznaczając ustami moją szyję.

-Kocham cię Zayn. Tak naprawdę.

    Malik westchnął i oparł brodę na mojej głowie.

-Wiem, mała. Wiem.

♦

    Wychodziłam jako ostatnia z szatni. Poczekałam chwilę aż rozwrzeszczana fala przesunie się bliżej klatki. To było okropne. Zderzenie wszystkich skaz i plam ludzkości. Całego syfu jaki nasz gatunek w sobie zasadził. 

    Wsunęłam dłonie do kieszeni dżinsów i powoli wyszłam z korytarza. Gładko wymijałam ludzi aby dojść jak najbliżej tego przeklętego miejsca. Tej okropnej klatki. Poczułam ścisk żołądka. Bo dostrzegłam Zayna.

    Lekko podskakiwał w miejscu, maksymalnie skupiając swoją uwagę na własnych możliwościach. Nie zwracał uwagi na mężczyznę krzyczącego coś przez megafon do rozszalałego tłumu. Tępo wpatrywał się w przeciwny róg klatki. 

-...a jego przeciwnikiem jest Nate Ducane!- głos z megafonu oznajmił wszystkim.

    Moje ciało zamarło w bezruchu na dźwięk tego imienia. W głowie od razu pojawiło się wspomnienie z nagrania wideo. On i Megan. On. 

    Lecz narożnik nadal pozostawał pusty. Ktoś wszedł zbliżył się do mężczyzny z megafonem i powiedział mu coś na ucho. Ten pokiwał głową i oznajmił:

-Mała zmiana. Za Nate'a wchodzi James Fey!

    Pomiędzy kratami pojawił się rosły, wysoki mężczyzna, krótko ogolony. Jego twarz była gładka, pomijając liczne zacięcia i kilka tatuaży pod oczyma. Rozciągnął ramiona, pokazując jak potężny jest. Moje serce zadrżało ze strachu. Nadal nie traciłam wiary w Zayna, ale gdzieś w głębi miałam złe przeczucia. 

    Malik jakby wyczytując moje myśli przesunął spojrzeniem po ludziach i zatrzymał na mnie. Odetchnął głęboko i uniósł dłonie do twarzy. Potem ponownie się odwrócił i już ani razu nie spuścił Jamesa z oczu.

-Pamiętajcie o regule- uśmiechnął się mężczyzna prowadzący. Spojrzał na przeciwników.- Nie ma żadnych zasad. 

    Przełknęłam gęstą ślinę błagając w myślach aby Zayn na mnie spojrzał. Ale nic takiego się nie stało. Tak bardzo się bałam. A gdy zabrzmiał sygnał, poczułam jak wrastam w ziemię i nie mogę poruszyć niczym. Nawet oddechem.

    A potem nastał drugi sygnał. I jeszcze jeden. Czułam, że ktoś za mną stoi.

-Witaj, Effie.

    

____________________________________

Rozdział jest długi, mnie było ostatnio ciężko, 

więc proszę podarujcie mi chociaż na mały uśmiech.